Admin

[MaÂłgorzata]

 Gry online :: RozwaÂżania :: Czytelnia :: Ks. Twardowski :: Poezja :: Kabarety :: Bruno Ferrero :: Phil Bosmans :: Piosenki religijne
ÂŚwiĂŞty Roch i raj dla zwierzÂąt
     ÂŻyÂł niegdyÂś ÂświĂŞty Roch. ByÂł to wielki ÂświĂŞty, ktĂłry przemierzaÂł drogi caÂłego Âświata i leczyÂł ludzi oraz bydlĂŞta z wÂścieklizny. SzedÂł zawsze za psem, ktĂłry zwaÂł siĂŞ Roszek, a ktĂłrego kochaÂł bardzo, gdyÂż pies uratowaÂł mu raz Âżycie. Pies teÂż byÂł Âświaty, na swĂłj sposĂłb. LizaÂł rany, ktĂłre pielĂŞgnowaÂł jego pan. i rany zamykaÂły siĂŞ raz na zawsze.
Œwiêty Roch i Roszek nigdy nie rozstawali, nie do pojêcia by³ jeden bez drugiego, jak nic mo¿na poj¹Ì dzwonu bez serca albo niewiasty bez z³oœliwoœci.
     Pewnego razu ÂświĂŞty Roch umarÂł. UmierajÂą wszyscy, nawet ÂświĂŞci. A po jego Âśmierci pies zacz¹³ wyĂŚ i on teÂż odszedÂł z tego Âświata. MiaÂł ma³¹, leciutkÂą duszyczkĂŞ, tak Âże dotarÂł do bram raju rĂłwnoczeÂśnie ze ÂświĂŞtym.
     ÂŚwiĂŞty Roch zastukaÂł kijem pielgrzymim i wymieniÂł swoje imiĂŞ. UzdrowiÂł mnĂłstwo nieszczĂŞÂśnikĂłw, wiĂŞc byt pewien. A wkroczy do raju g³ównÂą bramÂą. ÂŚwiĂŞty Piotr pospieszyÂł, otworzyÂł odrzwia o dwĂłch skrzydÂłach, ale zaraz otworzyÂł szeroko teÂż oczy patrzÂące spod okularĂłw. Za cieniem ÂświĂŞtego ujrzaÂł cieĂą psa.
- Precz mi stÂąd! Nie ma dla psĂłw miejsca w raju!
- Trzeba jednak znaleŸÌ temu psu jakieœ miejsce - odpar³ œwiêty Roch. - Jesteœmy nieroz³¹czni. Uratowa³ mi ¿ycie i jest tak¿e na swój sposób œwiêty.
- Daj¿e pokój! Te¿ mi opowiadanie! Tak¿e mnie pewien kogut uratowa³ duszê, sk³aniaj¹c do skruchy. Czy¿ jednak przywiod³em go ze sob¹, kiedy przyby³em tutaj? Nie przywiod³em go nawet do wejœcia, nawet w pobli¿e Anio³ów Bo¿ych! Nie, mój drogi, kogut pozosta³ na zewn¹trz, a ja wszed³em do œrodka. Twój pies uda siê do mojego koguta, ty zaœ po³¹czysz siê ze œwiêtymi, którzy ju¿ na ciebie czekaj¹! Idziemy! Mam dok³adne rozkazy, jak ci ju¿ powiedzia³em.
- Zatem trudno - rzecze uparty ÂświĂŞty Roch. - Skoro Roszek nie wejdzie do raju, nie wejdĂŞ i ja. WolĂŞ psa, ktĂłrego znam, od twojego raju, ktĂłrego jeszcze dobrze nie poznaÂłem!
- Skoroœ taki grubianin - wrzasn¹³ œwiêty Piotr, który straci³ panowanie nad sob¹ - idŸ sobie precz razem z twoim psem!
     I poszli.
     Co siĂŞ staÂło z Rochem i Roszkiem? Tego nie wiem. SÂądzĂŞ jednak, ze podjĂŞli swojÂą wĂŞdrĂłwkĂŞ i Âże ich cienie dokonywaÂły cudĂłw i uzdrawiaÂły ludzi z wÂścieklizny.
     MĂłwiono o nich na caÂłym Âświecie. PapieÂż, ktĂłry byÂł sprawiedliwy, chciaÂł ich jakoÂś wynagrodziĂŚ. Z Rocha uczyniÂł z ca³¹ ceremoniÂą prawdziwego ÂświĂŞtego i rozkazaÂł, by w jego koÂściele wystawiono obraz, na ktĂłrym nowy ÂświĂŞty byÂłby przedstawiony z psem. W gruncie rzeczy w ten sposĂłb kanonizowaÂł takÂże Roszka, choĂŚ nie padÂło na ten temat ani sÂłowo.
     Kiedy wieœÌ o tym doszÂła do raju, Ojciec Wiekuisty kazaÂł wezwaĂŚ ÂświĂŞtego Jana Chrzciciela, ktĂłry byÂł wszak pierwszym ÂświĂŞtym, i rzekÂł:
- Mamy wiĂŞc zacnÂą duszĂŞ imieniem Roch. PapieÂż zrobiÂł z niego ÂświĂŞtego, musicie go odszukaĂŚ i sprowadziĂŚ tutaj. ChcĂŞ go zobaczyĂŚ i zÂłoÂżyĂŚ mu powinszowanie. Trzeba teÂż powiedzieĂŚ ÂświĂŞtej Cecylii, Âżeby pomyÂślaÂła o jakiejÂś oprawie muzycznej.
     Jan Chrzciciel biegaÂł przez trzy dni i noce, ale byÂło to tak jakby szukaÂł jaskó³ek w zimie. WpadÂł w zakÂłopotanie i pomyÂślaÂł, Âże trzeba naradziĂŚ siĂŞ ze ÂświĂŞtym Piotrem.
     Dobry klucznik nie zapomniaÂł o historii czÂłowieka z psem. Kiedy usÂłyszaÂł, Âże Ăłw czÂłowiek zostaÂł naprawdĂŞ ÂświĂŞtym i Âże Ojciec Wiekuisty chce siĂŞ z nim widzieĂŚ, trochĂŞ siĂŞ strapiÂł. LĂŞkaÂł siĂŞ, Âże spotka go kara za to, iÂż dziaÂła z wÂłasnej inicjatywy. ÂŚwiĂŞty Jan, ktĂłry miÂłowaÂł wielce ÂświĂŞtego Piotra, pocieszaÂł go jak umiaÂł i obiecaÂł, Âże wszystko bĂŞdzie w porzÂądku.
     WrĂłciÂł wiĂŞc przed oblicze Ojca Wiekuistego i rzecze:
- Panie, wybacz mi g³upotê. Od trzech dni i nocy szukam daremnie naszego nowego œwiêtego, ale nigdzie go nie ma. Trzydzieœci lat temu stan¹³ pewnego wieczoru u bram raju, ale byt 7 psem, a poniewa¿ œwiêty Piotr nie chcia³ wpuœciÌ psa, œwiêty Roch poszed³ sobie i nie mam pojêcia, gdzie przebywa.
     Ojciec Wiekuisty zacz¹³ rozmyÂślaĂŚ, a kiedy wszyscy w raju usÂłyszeli, Âże rozmyÂśla, zapadÂła cisza. Potem rzekÂł:
- No dobrze. Œwiêty Piotr jak zawsze wykonuje sumiennie swoje obowi¹zki. Ale œwiêty Roch wróci, gdy¿ tego chcê. Zatrzyma sobie psa. Pozwólcie wejœÌ jemu i psu. Zrobiê wyj¹tek.
     Kiedy ÂświĂŞtemu Piotrowi doniesiono o tym, zmieniÂł siĂŞ na twarzy. ÂŁadny wyjÂątek!
- Tak, tak - rzek³ - pozwolimy wejœÌ psu Rocha! Zobaczycie, ¿e w œlad za nim pójd¹ wszystkie zwierzêta, jakie by³y stworzone! Wkrótce nie da siê tu, w raju, mieszkaÌ.
     I z rozdraÂżnieniem otworzyÂł tylnÂą bramĂŞ, ale nie chcÂąc patrzeĂŚ na psa, schroniÂł siĂŞ do stró¿ówki i poprosiÂł Zacheusza o zastĂŞpstwo. Zacheusz, ktĂłry kochaÂł bardzo zwierzĂŞta, gdyÂż byt niskiego wzrostu, stan¹³ na progu i krzykn¹³ ile sil w pÂłucach:
- Roszek do nogi! ChodÂź, Roszku, chodÂź, bo dobry BĂłg chce ciĂŞ zobaczyĂŚ!
     I oto stawili siĂŞ Roch i Roszek. ÂŚwiĂŞty uÂśmiecha siĂŞ z duma. wybija mocno krok sandaÂłami pielgrzyma i odwraca siĂŞ co dziesiĂŞĂŚ krokĂłw, Âżeby pogÂłaskaĂŚ Roszka, ktĂłry liÂże go po rĂŞkach i wymachuje ogonem niby piĂłropuszem. StawiÂł siĂŞ caÂły raj, anioÂłowie, cherubini, archanioÂłowie, ÂświĂŞci obojga pÂłci, wszyscy tÂłoczyli siĂŞ, Âżeby zobaczyĂŚ, jak przechodzi peÂłen wdziĂŞku piesek, ktĂłry wĂŞszyÂł miÂłe wonie raju i zdawaÂł siĂŞ ÂśmiaĂŚ z ukontentowania.
     ByÂła to wspaniaÂła uroczystoœÌ. O ÂświĂŞtym Rochu prawie zapomniano. Wszystkie pieszczoty, przysmaki, a nawet muzyka byÂły dla Roszka. A ÂświĂŞty Roch, ktĂłry tak kochaÂł swojego psa. byÂł nader zadowolony, Âże jego samego tak zaniedbano.
     Kiedy minĂŞÂła pierwsza chwila radoÂści, w tÂłumie nastÂąpiÂło poruszenie i pojawiÂł siĂŞ ÂświĂŞty Piotr z wÂłosami w nieÂładzie, spojrzeniem surowym i kluczami w dÂłoni.
- Panie - rzekÂł, zwracajÂąc siĂŞ do Ojca Wiekuistego, ktĂłry uÂśmiechaÂł siĂŞ do Roszka skulonego u jego stĂłp. - Panie, oddajĂŞ ci klucze. Nie bĂŞdĂŞ odÂźwiernym dla psĂłw.
     A Ojciec Wiekuisty ciÂągle uÂśmiechaÂł siĂŞ, nic nie mĂłwiÂąc. ÂŚwiĂŞty Piotr dodaÂł:
- Panie, zreszt¹ to niesprawiedliwe. Czemu¿ to pies œwiêtego Rocha ma byÌ samotny? Skoro brama raz zosta³a otwarta, moim zdaniem, inne zwierzêta te¿ powinny tu wejœÌ.
     Ojciec Wiekuisty ciÂągle siĂŞ uÂśmiechaÂł.
     ÂŚwiĂŞty Piotr ciÂągn¹³:
- Panie, jeÂśli chcesz, bym nadal sprawowaÂł pieczĂŞ nad kluczami, powinieÂś wpuÂściĂŚ tu mojego koguta. Siedzi na wszystkich dzwonnicach i wzywa grzesznikĂłw do pokuty. W ten sposĂłb takÂże moÂżna zostaĂŚ ÂświĂŞtym!
- WpuœÌmy wiêc i koguta - rzek³ wówczas Ojciec Wiekuisty, nie przestaj¹c siê uœmiechaÌ - bêdzie to kolejny wyj¹tek!
     W tym momencie wybuchÂła sprzeczka. Wszyscy ÂświĂŞci, ktĂłrzy kochali jakieÂś zwierzĂŞta, zaczĂŞli protestowaĂŚ i broniĂŚ swojej sprawy.
- A moja go³êbica? - mówi³ Noe. - Moja go³êbica, która przynios³a mi ga³¹zkê oliwn¹?
- A kruk, ktĂłry karmiÂł mnie na pustyni? - rzekÂł Eliasz.
- A mĂłj pies, ktĂłry merdaÂł ogonem? - ÂżaliÂł siĂŞ Tobiasz.
- A oÂślica, ktĂłra prorokowaÂła, kiedym na niej siedziaÂł? - wtrÂąciÂł siĂŞ Balaam.
- A wieloryb, ktĂłry przez trzy dni goÂściÂł mnie w brzuchu?
- dodaÂł Jonasz.
- A prosiaczek, ktĂłry uratowaÂł mnie od nudy? - rzekÂł ÂświĂŞty Antoni.
- A Âłania - dorzuciÂł ÂświĂŞty Hubert - ktĂłra niosÂła krzyÂż na gÂłowie?
- A brat wilk i bracia ptaki, i siostry ryby? - zabraÂł gÂłos ÂświĂŞty Franciszek.
- A mul, który przyklêkn¹³ przed hosti¹ - powiedzia³ ten drugi œwiêty Antoni.
     O, przyjaciele moi, zrobiÂło siĂŞ doprawdy niezÂłe zamieszanie. Ale Ojciec Wiekuisty, ktĂłry ani na chwilĂŞ nie przestaÂł siĂŞ uÂśmiechaĂŚ, nakazaÂł skinieniem ciszĂŞ i oznajmiÂł:
- Ten pies, ktĂłry przywarÂł do moich stĂłp, sprawia, Âże aÂż tÂło mego serca wzbija siĂŞ, niby modlitwa, ciepÂło jego dobroci. PokĂłj zwierzĂŞtom. ZwierzĂŞta kochane przez ÂświĂŞtych majÂą w sobie coÂś wiĂŞcej niÂźli inne, majÂą jakby duszĂŞ. Niechaj wejdÂą. KaÂżdy z was wprowadzi zwierzĂŞ, ktĂłre byÂło mu przyjacielem.
     Ujrzano wtedy przedziwnÂą procesjĂŞ. ZwierzĂŞta cztero- i 'dwunoÂżne, zwierzĂŞta okryte sierÂściÂą i piĂłrami, ptaki i ryby, sunĂŞÂły powoli ku tronowi Boga. I we wszystkich tych zwierzĂŞtach byÂła wielka dobroĂŚ, ktĂłra jeszcze jaÂśniejszym czyniÂła splendor raju.
     JakiÂś mÂłodziutki ÂświĂŞty, ktĂłry byt bardzo dowcipny, rzekÂł ze Âśmiechem:
- WyglÂąda to jak arka Noego! A ÂświĂŞty Augustyn odparÂł:
- No w³aœnie! Arka Noego by³a obrazem raju! Jezus opuœci³ wówczas swoje spojrzenie, które widzi wszystko, na tê zgromadzon¹ rzeszê, co czci³a Go bez s³ów, i rzek³:
- Nie ma tu jednak wszystkich. Brakuje osioÂłka i woÂłu, ktĂłre ogrzewaÂły Mnie swoim oddechem, kiedy byÂłem malutki.
     WiĂŞc osioÂłek i wó³ pojawiÂły siĂŞ za chwileczkĂŞ. StaÂły juÂż bowiem przy wejÂściu, czekajÂąc na swojÂą kolej. A Jezus pogÂłaskaÂł je z uÂśmiechem.
Jean Quercy, Leggende cristiane, Milano 1963, s. 545-548
Kategoria:

    * Legendy chrzeÂścijaĂąskie

tekst pochodzi ze strony: http://www.apostol.pl/czytelnia/legendy-chrzescijanskie/%C5%9Bwi%C4%99ty-roch-i-raj-dla-zwierz%C4%85t

[Aga_Dream]

PiĂŞkna...

[Dagmara]

Mam tak¹ ksi¹¿kê